Η περιπέτεια μιας αλήθειας

Ίσως, μόνον ο Λευτέρης μπορούσε να κατανοήσει τον Παντελή, γιατί ήταν αυτός που, λόγω μακράς και ειλικρινούς φιλίας, γνώριζε τον κλειδάριθμο της αμπαρωμένης ψυχής του. Συμμεριζόταν απόλυτα την αχαλίνωτη λαχτάρα του να αποκτήσει παιδί, και τον συμπονούσε, γιατί ο Παντελής ήταν ο ελαττωματικός σπορέας. Κάθε φορά, που ο μαιευτήρας χρέωνε στο αδύναμο σπέρμα του την αποτυχία της εξωσωματικής, εκείνος -κουρέλι- προσέτρεχε στο «καρντάσι» του για παρηγοριά, κυνηγημένος από το φάντασμα της στειρότητας. Βεβαίως, κι ο Λευτέρης, με την καταδεκτικότητά του, αντί να διευκολύνει την αυτογνωσία του φίλου του, σιγοντάριζε τις ψευδαισθήσεις του,
ελπίζοντας ότι, κάποτε, κουρασμένος από τον ανεπιτυχή αγώνα του,θα παρέδιδε αυτοβούλως τα όπλα.