Η σιωπή των τύψεων

– Είναι η ζωή εδώ… η ζωή η δικιά μας… χωρίς χρώματα και ουράνια τόξα… η ζωή της βροχής, η φωνή της ψίθυρος που κουβαλούσε τον Άδη. – Δάγκωνα τον ίσκιο μου να μην υπάρχει. Όπως ο ήλιος δαγκώνει, με τις πράξεις. Το σκοτάδι με τα όνειρα. Το βράδυ τα νυχτοπούλια σφυρηλατούν τα καρφιά των χεριών μου. Κι έρχεται μια κουκουβάγια και μου ραμφίζει τα πλευρά. “Θα βγάλω το φίδι που υπάρχει μέσα σου” την ακούω. Είναι από τις στιγμές που δεν τρέμω, γιατί ξέρω πως είναι όνειρο και στα όνειρα έχω ζωή χωρίς τυραννία…
– Όλα μου τα παιδικά όνειρα, οι παιδικές μνήμες, ξεκινούν με τη χαρά μου να είμαι στη ζεστασιά τους. Ξαφνικά από κάπου ξεπηδούν πάντα η τιμωρία και ο πόνος κι εγώ νιώθω πως δεν είχα παιδικά, δεν είχα ξέγνοιαστα χρόνια μιας και τίποτα από αυτά δεν έμεινε, καμιά τους θύμηση δεν μπορεί να φτάσει στο τέρμα. Κάθε μισή χαρά και μια ολόκληρη λύπη…
Κανείς δε μιλούσε. Ο πατέρας έκαμε τον σταυρό του. Η μητέρα άρχισε τις γονυκλισίες, όλο και βαθύτερα ώσπου έγινε ένα με τη γη. Ο πατέρας κούνησε επιδοκιμαστικά το κεφάλι. “Αυτή σώθηκε…”
Τα μόνα λόγια.
Είδε τον Χριστό απέναντί της τόσο ήρεμο που θέλησε να κάνει τον σταυρό της. Το είχε αφημένο στον πολύ περασμένο χρόνο κι είχε ξεχάσει με ποιο χέρι ν’ αρχίσει. Έσκυψε το κεφάλι. Είδε τα μάτια του να την κοιτούν, αντανάκλαση στο δάπεδο.
“Οι προφήτες προείπαν τη σταύρωση. Η ανάσταση περιμένει. Ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ…”